Ze strijkt met haar vinger langs de wangen op de foto, langs de baardloze kin, over het weelderige, donkere haar. De ogen kijken haar stralend aan, de hand om een verrekijker, half geheven. Ze weet het nog als de dag van gisteren: de heide bloeide, kijk, je kon zelfs de bloemetjes nog in zijn haar zien zitten. En vlak nadat ze de foto genomen had, zag hij zijn eerste roodborsttapuit.

Ze zucht.

Als ze de tuindeuren hoort, stopt ze de foto dieper tussen de bladzijden van haar bijbel en klapt hem dicht.

‘Sarah, is de koffie al klaar?’ vraagt Hans, zijn ogen knipperend tegen het zonlicht, zijn piekhaar platgekamd met water.
‘Ik zal het gaan zetten.’

Binnen zet ze de kopjes op het blad terwijl het apparaat pruttelt. Ze had haar man nooit warm kunnen krijgen voor de vogels. Hij zag ze niet eens. Het viel haar nog mee dat hij wel iets voor het zomerhuisje gevoeld had, al was de reden wat tegengevallen. ‘Een prima plek om mijn administratie bij te werken’, had hij gezegd.

Ze loopt naar de gang, om even in de spiegel te kijken of haar haar en make-up nog goed zitten en kijkt dan goedkeurend naar haar rechte, fiere houding.

Als ze terugkomt, hoort ze het ratelende geluid van de parasol. Altijd die parasol, denkt ze, terwijl ze de koekjestrommel pakt. Hij moet altijd in de schaduw, anders ziet hij zijn scherm niet goed. Ze zet de trommel op het blad.
Morgen komen de kinderen, dat is tenminste leuk. Ze kijkt glimlachend naar de foto op het dressoir, voelt ook een steek. Ze zijn het huis uit, allebei.
‘Ze doen het goed’, zegt ze hardop tegen zichzelf. ‘Het gaat zoals het moet gaan.’ Ze zucht weer.
Waarom moet het zo gaan?

‘Heb je alweer in je bijbel gelezen?’ vraagt Hans als ze buiten komt, ‘Je wordt toch niet weer vroom?’ Hij kijkt haar aan over zijn bril heen.
‘Het is een mooi boek.’
Ze zet het blad op tafel en gaat tegenover hem zitten.
‘Een mooi boek? Het staat verdomme vol met oorlogen en ellende!’
‘Het is maar waar je de nadruk op legt, er staan prachtige verhalen in.’
Ze steekt haar vinger op: ‘De zwartkop zingt nog!’ zegt ze blij, ‘en verderop in die bomen antwoordt er een.’
Hans reageert niet, hij is alweer verdiept in zijn cijfers. Als hij zijn koffie drinkt, blijft hij met een hand typen.
Sarah kijkt goedkeurend haar tuin rond, die vol met bloemen staat. Ze drinkt met kleine teugjes.
Zonder op te kijken van zijn scherm zegt Hans: ‘en ik begrijp niet waarom je nou zo nodig ineens elke zondag naar de kerk moet. Ik dacht dat ik je daar vanaf had geholpen.’
Sarah trekt haar lippen even in een streep.
‘Dus nu voelt het voor jou als een persoonlijke nederlaag dat ik het weer fijn vind om daarheen te gaan.’
Hans zet zijn bril af en wijst ermee naar haar.
‘Als jij die poppenkast mooi vindt, dan hou ik je niet tegen.’

Hans slaat vroeg die middag zijn laptop dicht, legt hem binnen en doet snel de deur achter zich op slot. Hij loopt Sarah achterna, die zojuist heeft aangekondigd dat ze een eindje gaat wandelen. Hij vertrouwt het niet, ze doet zo vreemd de laatste tijd. Die plotselinge vroomheid, terwijl ze al veertig jaar niet meer gelooft. En ze draagt ineens weer prachtige zomerjurken en sieraden, ze maakt zich op. Voor wie? Niet voor hem, want ze kijkt hem nauwelijks aan. Ze heeft iets te verbergen.

Hij ziet haar lopen over de bochtige paden van het vakantiepark, soms verdwijnt ze even achter het groen, soms staat ze even stil om naar een vogel te kijken. Nu verdwijnt ze weer achter een bocht, op een plek waar hoge sparren staan. Hij loopt snel door en ziet haar dan met iemand praten. Hij doet een stap terug en tuurt naar hen tussen de takken door. Een man met een pet, die aan de andere kant van zijn tuinhekje staat.

‘Wat zie je er weer mooi uit!’ hoort hij de man zeggen, ‘net zo stralend als de rudbeckia’s!’

Zie je wel! Hans spitst zijn oren, maar wat zijn vrouw antwoordt, kan hij niet verstaan. Ze houdt een vinger omhoog, wat ze altijd doet als ze een vogel hoort. De man kijkt omhoog.

‘Morgen kan het niet’, hoort Hans haar dan zeggen, ‘dan komen de kinderen.’

De man zegt iets, en hij doet het hekje open. Sarah gaat naar binnen.
Zie je wel!
Hans ziet zwart voor ogen, hij balt zijn vuisten. Daarom gaat ze zo vaak zonder hem naar het huisje. Hij moet keihard werken om zijn zaak overeind te houden, en zij… zij bedriegt hem verdomme met een andere vent!

Hij zoekt onder de boom naar een stok om mee te slaan, maar terwijl hij gebukt staat, rolt er een gele bal voor hem langs. Een paar jongens komen aanrennen. Hans grijpt gauw een klein stokje en loopt terug. Daarna loopt hij een rondje tot hij het verdachte huisje aan de andere kant nadert. Sarah is verdwenen, de man is in zijn tuin bezig met de schoffel. Is Sarah binnen? Is ze zich aan het…?
Hij wil niet verder denken. Maar hij houdt de situatie in de gaten. Gaat de man met de pet ook naar binnen? Hans loopt weer een rondje, maar de man is nog steeds aan het schoffelen. Hij loopt nog een rondje, daarna een groter rondje. Dan nog een. De man met de pet werkt onverstoorbaar verder.

Dan ziet Hans Sarah aan komen lopen uit de richting van de heide. Hij gaat snel naar huis en doet alsof hij al die tijd heeft zitten werken. Hij begrijpt nu dat vreemde vrome gedoe van haar… dat is natuurlijk een afleidingsmanoeuvre. Ze denkt zeker dat hij achterlijk is! Dit keer heeft hij haar niet betrapt, maar dat komt nog wel, en dan kan ze niets ontkennen!

Hij denkt na. Morgen kan het niet, want dan komen de kinderen. Dat is het! Ze gaat niet echt naar de kerk, ze gaat naar die man!

*******

Sarah legt haar snoeischaar neer om op haar telefoon te kijken. Er schieten tranen in haar ogen als ze het appje leest. Ze lacht en huilt tegelijk. Ze kijkt om of Hans iets merkt, maar die zit te werken onder zijn parasol. Dan begint ze te typen.

‘Het was heerlijk om de kinderen weer te zien, ik heb zo genoten! Maar inderdaad jammer dat we elkaar niet konden ontmoeten. Misschien morgen? Ik denk veel aan je.’
Ze drukt op verzend en blijft naar het schermpje staren.
‘Wat doe je?’ vraagt Hans ineens.
‘O, Lotte schrijft dat ze goed is aangekomen.’ Ze vergrendelt haar telefoon en legt hem weg.
Hans bromt wat.

De volgende ochtend kondigt Sarah aan dat ze boodschappen gaat doen in de stad.

‘In de stad? Je kunt hier toch alles halen?’ Hans gooit zijn bril op tafel en kijkt haar met toegeknepen ogen aan. Hij is ineens alert.
‘In de stad is het goedkoper, en bovendien vind ik het leuk om even te winkelen’, legt Sarah uit. ‘Even kleding kijken enzo, en even naar het Kruidvat.’
Ze zwaait terwijl ze zich omdraait, in haar andere hand een grote boodschappentas.

Hans mompelt in zichzelf. Ze ziet er weer tiptop uit. Opgemaakt, haar mooi opgestoken, nagellak op haar teennagels… alleen maar om boodschappen te doen?
Zo gauw ze om de hoek is, klapt hij zijn laptop dicht. Hij loopt achter haar aan. Maar ze loopt niet naar de man met de pet, ze gaat over het brede pad langs de speeltuin en daarna voorbij de receptie naar de grote parkeerplaats. Ze stapt in de auto en rijdt weg.

Hij kijkt haar na tot ze uit het zicht is, krabt even op zijn hoofd, krijgt dan een idee. Hij kijkt op zijn horloge en loopt terug naar het huisje, waar hij weer achter zijn laptop gaat zitten werken. Na een half uur stopt hij en logt hij in op haar account om te zien waar haar telefoon is.
‘Onze Lieve Vrouwekerk’, leest hij verbaasd. Hij krabt tussen zijn piekharen. Dan gaat hij googelen en ziet dat er een uitvaartdienst is.
Bedroefd om het verlies, maar dankbaar voor de vele mooie jaren samen… een mevrouw van 92 met een voor hem onbekende naam.
Waarom doet Sarah dáár geheimzinnig over?
Hij leest verder op de website van de parochie, er staan foto’s van het kerkgebouw en van de priester, een kale man met een baard, die met uitgespreide handen staat en omhoog kijkt.
‘Paulus de boskabouter’, mompelt Hans spottend. Hij leunt achterover en legt zijn handen in zijn nek.
Ze gaat dus echt naar de kerk.

*******

Alles gaat mis vandaag, denkt Sarah chagrijnig. Ze parkeert bij het huisje en loopt meteen naar Hans.
‘Hans, je móét me even helpen!’ Ze houdt haar telefoon naar voren alsof die haar kan besmetten. ‘Iemand heeft mijn account gekraakt en ik weet niet wat ik moet doen! Straks nemen ze alles over!’
Ze is verbaasd als Hans naar beneden kijkt en alleen maar ‘Ooow.’ zegt.
‘Jij weet toch altijd hoe je zulke dingen moet oplossen?’ Wat raar dat Hans alleen maar peinzend voor zich uit kijkt.
‘Doe iets! Straks ben ik alles kwijt!’
Hans trekt een scheve mond als hij haar aankijkt. Het duurt tergend lang voordat hij eindelijk iets zegt.
‘Als ik eerlijk ben, moet jij het ook zijn.’
Sarah voelt zich betrapt, is in de war. Wat heeft dit met haar mobieltje te maken?
‘Kijk nou!’ zegt ze, terwijl ze haar telefoon voor Hans’ gezicht houdt, ik heb een mail gehad!’
Hans pakt zijn bril.

We hebben een nieuwe login op je Google-account waargenomen op een Windows-apparaat. Als jij dit was, hoef je niets te doen. Was jij dit niet, dan helpen we je om je account te beveiligen.

Hans zet zijn bril op zijn hoofd, want hij anders nooit doet.
‘Dat was ik’, zegt hij. ‘Er is geen gevaar.’
Sarahs mond valt open van verbazing.
Ze kijkt hem niet-begrijpend aan.
‘Het zit zo….’ begint Hans aarzelend. Hij haalt zijn bril van zijn hoofd af en legt hem op tafel. Hij strijkt door zijn piekharen.
‘Misschien is het niet goed van mij, maar ik wilde weten waar je was. Je bent zo anders de laatste tijd, ik vertrouwde het niet.’ Hij slikt even en kijkt haar aan. ‘Nog steeds niet eigenlijk. Is er iemand anders?’
‘Iemand anders?’ Sarah denkt koortsachtig na. Wat kan hij weten, niets toch?
Hans gaat verder: ‘Je maakt je mooi voor iemand, je doet geheimzinnig op je telefoon, en tegelijkertijd ben je ineens vroom geworden, ga je naar de kerk en lees je veel in de bijbel. Ik vind het heel vreemd.’
‘O, vind je dat vreemd!’
‘Ja!’
‘Nou, er is niets om je druk om te maken!’
‘En wie is dan die man met die pet waar je eergisteren was in het jasmijnlaantje? Waarom zei je tegen hem: “morgen kan het niet”?’
‘Achtervolg jij mij?!’
‘Hij moest zo nodig zeggen hoe mooi je was!’
‘Dan hoor ik dat tenminste nog eens van iemand!’
Sarah loopt stampvoetend naar binnen en begint de boodschappen op te ruimen.

Met zo’n sukkel ben ik nou getrouwd! Ze gooit een pak macaroni op de aanrecht. Het enige wat hij kan is werken, en als ik dan eens wat anders wil, dan mag het niet!
Ze zet de melk in de deur van de koelkast.
Hij kijkt niet naar me. Maar als een ander dat wel doet, is hij jaloers!
Ze legt de thee en de bastognekoeken in het aanrechtkastje en gooit het deurtje met een klap dicht.
Hij geeft me nooit een compliment, maar als Peter dat doet, dan is hij boos!
Ze smijt de lege tas in de hoek en gaat weg.

‘Waar ga je heen? vraagt Hans’, maar ze antwoordt niet.

*******

Hans hoort iemand roepen. Het is de man met de pet, die bij het hek staat en vraagt of Sarah er is. Voordat Hans kan beslissen hoe hij de man zal benaderen, steekt die een hand uit en stelt zich voor.
‘Peter Bakker.’
Als Hans geen blijk van herkenning geeft, zegt de man: ‘Uw vrouw rijdt soms met ons mee naar de kerk op zondag.’
‘O.’
‘Wist u dat niet?’
Als Hans niets antwoordt, zegt hij:
‘Ik heb zaadjes van de prikneuzen voor haar, die had ik beloofd.’ Hij laat een boterhamzakje zien waar ogenschijnlijk niets in zit.
‘Oké, uh, Sarah is er nu niet, maar ik zal ze aan haar geven.’
Hans pakt het zakje aan, en pas als de man weg is, beseft hij dat hij zich niet heeft voorgesteld.

*******

Sarah loopt over de heide, ze wil niet nadenken. Ze heeft een flink tempo en merkt niet waar ze heen loopt tot ze bij het bosrestaurant komt. Ze gaat op het terras zitten en bestelt iets fris. Er staan imposante bomen rond het restaurant en het valt Sarah op dat elke boom zijn eigen kleur groen heeft. Behalve dan de rode beuk natuurlijk. Het is de tijd van de zomerstilte, de vogels zingen niet.
Ze neemt een slok van haar bitter lemon.
Hans had meer opgemerkt dan ze gedacht had.
Ze zucht.
En met Johan wordt het niks.
Ze kan wel huilen, ze had zich alles zo anders voorgesteld. Vanmorgen nog.
Ze bestelt nog een drankje, en staart voor zich uit.
Ineens zingt er een roodborstje, onzichtbaar ergens tussen de bladeren. Het brengt een trieste glimlach op haar gezicht.

Ze loopt terug en heeft nu pas aandacht voor de bloeiende heide. Voor de roodborsttapuiten. Toen bloeide de heide ook, veertig jaar geleden. Scholieren waren ze nog… Zouden ze gelukkig zijn gebleven als hij iets anders beslist had? Of zou hun geluk ook gesmoord zijn in de sleur van het leven, zoals bij haar en Hans?
Maar het werd afgebroken, en daarom leek het alsof ik het zo weer op zou kunnen pakken.
Eigenlijk waren ze niet eens zo lang samen geweest, een klein jaar maar…

Hij hield nog steeds van haar, had hij gezegd.
Ze had hem verkeerd begrepen, ze had echt gedacht dat…
Shit, wat een figuur had ze geslagen.

*******

Tijdens het eten kijkt Sarah af en toe naar Hans, maar ze zegt niets.
‘Als je niet wil dat ik je volg, moet je je locatie uitzetten’, zegt Hans dan ineens. Hij lepelt verder in zijn soep.
Ik weet niet eens hoe dat moet, denkt Sarah.
‘Ik heb gewandeld’, zegt ze dan, ‘ik was bij het bosrestaurant.’
Hans kijkt haar alert aan.
‘Alleen’, zegt ze dan, ‘er is niemand anders.’

Als ze de spullen afruimen en binnen op de aanrecht zetten, pakt ze haar bijbel uit de kast en laat de foto aan Hans zien.
‘Dit was mijn grote liefde, Johan. We waren 17.’
Hans bekijkt de foto goed, kijkt dan vragend naar zijn vrouw.
Ze gaat zitten, en wijst dat Hans ook moet gaan zitten.
‘Er is niemand anders, maar eerlijk gezegd wilde ik dat wel.’ Ze denkt na, zegt dan: ‘Ik heb er moeite mee dat je zoveel werkt, ik heb het gevoel dat je werk veel belangrijker voor je is dan ik.’
Ze maakt een stopgebaar als Hans probeert er iets tegenin te brengen.
‘Ik verlang naar iemand die me aandacht geeft, die me ziet staan… Ik wil zo graag weer eens samen iets leuks ondernemen, een bos bloemen krijgen.’

Hans kijkt haar oplettend aan. ‘Oké, dat begrijp ik’, zegt hij. Hij zit stil, maar zijn voet beweegt onrustig. ‘Maar wat heeft dat met die oude liefde te maken?’

‘Niet zo lang geleden heb ik ontdekt dat Johan hier in de stad woont en werkt. Ik was nieuwsgierig hoe het met hem ging, of hij er misschien na al die jaren anders over dacht dan vroeger… ja, of ik misschien met hem verder kon gaan… – sorry, maar dat hoopte ik echt – … Wij waren toen vreselijk verliefd, elk moment dat we vrij hadden waren we samen. Het liefst gingen we de natuur in, vogels kijken, zwemmen in de vennen… als we niks bijzonders te doen hadden, waren we aan het vrijen. Het was geen moment saai. Ik verlangde terug naar die tijd.’

‘Maar zo ideaal was het niet, want het ging uit.’

‘We waren allebei gewend om zondags naar de kerk te gaan, maar het betekende niet zoveel. Tot Johan steeds meer geloofsvragen kreeg en er van alles over ging lezen. Ik deed mee, vond het ook interessant. Ik zag het als een onderdeel van onze toekomst, een basis voor onze relatie.’

Sarah pauzeert even en kijkt met een zucht richting de kast waar haar bijbel staat.

‘Johan bleek daar anders over te denken. Op een dag deelde hij me mee dat hij priester wilde worden. En dat hij het daarom uit moest maken. Hij had er heel lang mee geworsteld, zei hij, maar hij had een roeping, hij kon niet anders.’

Hans verschuift in zijn stoel. Sarah staart naar de grond.
Even is het stil.
‘Paulus de boskabouter’, mompelt Hans dan ineens.
‘Wat zeg je?’ vraagt Sarah.
‘Is Johan de priester van de kerk hier?’
‘Ja.’
‘Ging je daarom naar die begrafenis?’
‘Ik was er wat eerder, om hem te ontmoeten. We zouden… we hadden… ’
‘Zijn jullie met elkaar naar bed geweest?’
Sarah kijkt Hans even aan, kijkt dan weer naar de grond.
‘Nee, zover is het niet gekomen.’

Hans haalt zijn bril uit zijn borstzak en klapt een pootje uit en in, en weer uit en in.

Sarah kijkt ernaar, haalt dan diep adem.
‘Nou, lang verhaal kort: het is niks geworden.’
Ze loopt naar buiten.

Hans zit nog een tijd voor zich uit te staren. Dan komt hij ook naar buiten en gaat naar Sarah toe, die onkruid aan het wieden is.

‘Ik zet wel koffie’, zegt hij. ‘En misschien kunnen we morgen samen gaan wandelen.’