Op een dag belde mijn vriendin Joyce op, die ik al ken vanaf groep 1. We hebben heel wat samen beleefd en zijn vaak samen op vakantie geweest voor ik met Martijn was. Omdat zij nooit zoveel geluk in de liefde had gehad, was ik verrast en blij toen ik haar verhaal hoorde:

‘Luister! Ik heb een man ontmoet! Eergisteren in de foyer van de schouwburg, na de kerstuitvoering. Hij kwam naar me toe om me te bedanken. Hij was knap! Prachtig donkerblond haar waar ik het liefst meteen mijn hand doorheen wilde halen. En heerlijk netjes gekleed! Het leek wel of hij zo uit mijn dromen was gestapt. Gladgeschoren, geen baard dus, gelukkig geen baard! Echt, ik viel als een blok. Even wanhoopte ik, toen hij vertelde dat hij de vader van twee van mijn leerlingen was, maar hij zei dat hij “helaas gescheiden” was, omdat hij ontdekt had dat zijn vrouw een ander had. Het was een enorme klap voor hem geweest, dat kon ik aan hem zien. Het is een zachte man. Hij wilde niet gaan dwarsliggen bij de scheiding, omdat hij het beste voor zijn kinderen wilde. – Je snapt zo’n vrouw niet, heb je zo’n geweldige man… maar goed, sommige mensen hebben nooit genoeg. – En hij had echt belangstelling voor me, iemand die nou eens niet smalend deed over mijn vak. Hij vroeg uitgebreid waarom ik voor blokfluit gekozen had en gaf me een compliment voor mijn manier van lesgeven, zijn kinderen vonden het leuk om te gaan. Hij haalde glazen wijn en vertelde dat hij in Rotterdam woont en een goedlopend bedrijf heeft in de IT… Haha, hij zei dat hij me mooi vond en niet begreep dat ik geen vriend had. Bij het weggaan hielp hij me in mijn jas en vroeg of ik zin had om de volgende avond met hem uit eten te gaan. Ik zei natuurlijk ja.

Ik deed geen oog dicht, ik vond het zo spannend! En ik ben de halve middag bezig geweest met uitzoeken wat ik aan zou trekken en heb uiteindelijk voor de groene jurk gekozen, je weet wel, die een beetje laag uitgesneden is. Ik durfde jou nog niets te vertellen, omdat ik bang was dat het een flop zou worden. Maar het was geweldig! Ik ben tot over mijn oren verliefd.’

Ze klonk zo gelukkig, dat ik alleen maar blij voor haar kon zijn. Eigenlijk had ik haar ooit maar een keer eerder zo gelukkig horen praten, dat was toen ze vertelde over bepaalde blokfluitmuziek die ze ontdekt had. Ik weet niet meer hoe het stuk heette.

Natuurlijk wilde ik weten hoe het verder ging. Maar ze was steeds in gesprek als ik belde en op mijn appjes kreeg ik steevast het antwoord dat alles supergoed ging. Ik moest erom lachen, het deed me denken aan de begintijd met Martijn, toen niets in de wereld meer belangrijk was, alleen hij.

Na een paar weken kreeg ik haar eindelijk weer eens te pakken.

‘Hé, hoi! Ik zit nu in de trein naar hem toe. Ik ga elk weekend, het is fantastisch! Hij heeft een prachtig ruim appartement, heel smaakvol ingericht. Hij neemt me mee uit eten en we gaan naar musea en concerten… Het leven is een feest! In bed is hij ook fantastisch, ik heb gewoon geen minpunten!’

Ik moest lachen om haar enthousiasme. ‘Ga je echt elk weekend? Komt hij ook af en toe naar jou?’

‘Nou, luister! De eerste keer dat hij bij mij was, had hij een enorme bos rode rozen bij zich! Zo romantisch! Maar je weet hoe klein ik woon, bovendien woont zijn ex bij mij om de hoek, en hij heeft niet zo’n zin om die vriend van haar elke keer tegen te komen. En we willen het voorlopig niet aan zijn kinderen vertellen, die hebben al genoeg onrust gehad.’

‘Dus hij komt niet zo vaak?’

‘Nee, maar dat is prima zo, ik vind het geweldig om naar hem toe te gaan. Ik voel me net een uitverkorene!’

‘Oké!’ Ze is helemaal idolaat, dacht ik. ‘Maar zeg, kan ik je even lenen uit het paradijs, zullen we woensdag…’

‘Nee, sorry, het komt er nu even niet van om iets samen te ondernemen. Ik heb gewoon geen tijd!’

‘Helemaal niet? Ik begrijp wel… maar heb je niet het gevoel dat het allemaal een beetje te snel gaat? Als je…’

‘Welnee, joh! Het kan niet snel genoeg gaan! Hij is de man van mijn leven! Hij zegt steeds dat hij alles wil doen om mij gelukkig te maken. Hij is zacht en lief en toch sterk, nee, je hoeft je geen zorgen te maken. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest! Op de muziekschool zegt iedereen dat ik loop te stralen!’

‘Nou, geniet er dan maar van!’

‘Dat doe ik zeker!’

Op de verjaardag van onze vriendin Michelle was Joyce de grote afwezige. Ik vertelde lachend wat er speelde en dat ze over een tijdje wel weer bij zou trekken. Michelle trok haar wenkbrauwen op. Ze kende een vriendin van de ex van die man.

‘Die man deugt niet!’ zei ze. ‘Hij is er met een ander vandoor gegaan en heeft geprobeerd de kinderen tegen haar op te zetten. Je wil niet weten wat een ellende hij haar aangedaan heeft!’

‘Bij scheidingen geven de partijen elkaar altijd de schuld’, gaf ik terug.

‘Waar twee kijven hebben twee schuld!’ riep iemand bevestigend.

Toch bleef het een beetje aan me knagen.

Toen ik een appje kreeg van Joyce dat ze werk aan het zoeken was in Rotterdam, antwoordde ik:

Je kent hem pas drie maanden. Wacht nou een tijdje!

Niet nodig! Wat we hebben is zó goed! Ik wil gewoon altijd bij hem zijn!

Ik heb iets over hem gehoord dat me verontrust. Michelle kent een vriendin van zijn ex. Volgens haar is hij vreemdgegaan, niet zij. En hij heeft geprobeerd de kinderen tegen haar op te zetten.

Dat zijn leugens die zij tegen iedereen heeft verteld. Daar is hij bijna aan onderdoor gegaan! Ik had niet van jou gedacht dat je dat serieus zou nemen! Bah, wat valt me dat van je tegen!

Ik liet het er maar bij. Wat wist ik er tenslotte van? Misschien had ze gewoon gelijk.

Een uur later kwam er ineens nog een berichtje:

De streken van die feeks hebben hem echt heel erg beschadigd!

Ik keek er met verbazing naar. Ik vond die taal helemaal niet bij haar passen. En wat bedoelde ze met beschadigd? Hij was toch zo volmaakt?

Ik wilde zo graag weer eens gewoon met haar praten. Die week ging ik een paar keer ’s avonds bij haar langs, maar hoewel er licht brandde, deed ze niet open. Ik liep achterom, maar ook de poort was dicht. Toen ik dan maar weer eens appte hoe het ging, schreef ze:

Everything in control!

Dit stelde mij helemaal niet gerust.

Ik deed iets wat ik nog nooit gedaan had, ik besloot haar op te wachten bij de muziekschool. Op vrijdag zette ik mijn fiets tegen een boom en wachtte in de late middagzon voor het mooie historische gebouw. Ik zag kinderen met vioolkisten, een twintiger zeulde met een enorme koffer, dat moest een contrabas zijn. Dit was haar domein, hier had ze lopen stralen. Maar toen ik haar naar buiten zag komen, was het zoals ik gevreesd had. Ze zag er uitgeblust uit. Ze schrok even toen ze me zag, maar glimlachte daarna en gaf me een knuffel en een zoen. Er waren wat struggles, zei ze, maar wat ze samen hadden was zo goed, dat ging ze niet opgeven. Het kwam door zijn ex, die hem voortdurend beschuldigingen naar zijn hoofd slingerde en de kinderen bij hem weghield, omdat ze meer geld wilde. Daardoor was hij nogal eens uit zijn humeur. Ze moest elke keer alle zeilen bijzetten om hem weer op te vrolijken. Maar ze wist zeker dat zij hem door deze fase heen zou kunnen slepen. Het zou goed komen!

En ze beloofde op mijn verjaardag te komen, dat ging zeker lukken want die viel in de meivakantie!

Maar ze verscheen niet. Dat was voor het eerst sinds groep 1.

Ik was boos en teleurgesteld en stuurde een app met alleen maar vraagtekens. Er kwam geen antwoord.

Michelle zei dat ik het maar los moest laten, ik kon er nu niets meer aan doen.

De zomer en de vakantie kwamen zonder dat ik iets wist. Ik miste Joyce. En ik was boos op haar, en ik maakte me zorgen. Wandelend in de bergen van Italië was ik niet zo met haar bezig, maar thuis kwam de onrust weer terug.

Op een zondagochtend in augustus was er ineens een app.

Ik schaam me zo! Ik heb maanden niets van mij laten horen en ik ben zelfs niet op je verjaardag geweest. Ik durf je niet eens meer op te bellen.

Ik pakte meteen mijn fiets en ging naar haar toe. Dit keer ging de deur meteen open. Ze had donkere wallen onder haar ogen.

‘Het is uit’, snikte ze. Ze veegde driftig haar tranen weg. ‘Ik geloofde zo in hem! Ik had zo met hem te doen, zo’n rotwijf van een ex!

Totdat ik voor de les zijn dochters een keer hoorde praten. De deur stond op een kier en ze hadden niet door dat ik al in het lokaal was. De jongste baalde dat haar vader weer niet op haar verjaardag geweest was, terwijl ze hem zelf had mogen bellen om hem uit te nodigen. “Mama vond het goed”, zei ze. Toen zei de oudste: “hij zal wel weer een vriendin hebben, dat gaat elke keer zo. Dan komt hij niet meer, en dan geeft hij al zijn geld aan haar uit en is er voor ons niks over.”

Toen ik hem ermee confronteerde, ontkende hij alles. Maar ik heb die meiden gehoord, er was geen twijfel mogelijk.’ Ze begon weer te huilen en ik sloeg mijn arm om haar heen.

‘En ik maar denken dat hij het zo moeilijk had! Dat hij zijn kinderen niet mocht zien!’

Ze veegde met haar zakdoek haar tranen weg, maar ze bleven stromen. ‘En dat hij niet aan zijn kinderen wilde vertellen over ons omdat ze rust nodig hadden!’ Bij het woord rust sloeg haar stem over. ‘Ik kan er niet bij dat ik zo stom geweest ben! Hoe is het mogelijk dat ik niks door gehad heb?’

Ik zag dat ze haar vuisten gebald had, in de ene haar zakdoek.

‘Dat ik dat geloofde, dat hij niet bij mij wilde komen omdat hij die vriend van haar niet tegen wilde komen! Hij wilde gewoon niet ontmaskerd worden!’ Ze veegde weer tranen weg en snoot haar neus. ‘En dat geld dat zijn vrouw maar bleef eisen, dat was gewoon het geld waar ze recht op had!

Ik had nooit gedacht dat mij zoiets zou overkomen. Dat ik zoiets zou laten gebeuren! Ik heb me gewoon laten gebruiken door een vrouwenjager!’

‘Kom’, zei ik, ‘we gaan een boswandeling maken en lunchen bij Het Jachthuys.’