De houten IKEA-klok tikte de minuten weg. Han zat in zijn nette pak op de versleten bank, zijn tas stond bij de deur. Hij staarde naar de jongens die op het kale pleintje voor ons huis aan het voetballen waren. Ik wist dat hij zenuwachtig was voor de vergadering van zijn afdeling. En dat maakte het veel moeilijker. Ik deed weer koffie in de mokken. Ik moest het zeggen, nu.
Han slurpte van zijn koffie en keek nog een keer naar de klok.
‘Han…eh…’
Op datzelfde moment kwam er een glimlach op zijn gezicht.
‘Axel, je weet wel, mijn collega,’ begon hij, ‘die vertelde laatst zo’n komisch verhaal over zijn vakantie in Spanje…’

Ik zag dat hij alleen afleiding zocht van zijn zenuwen.
Ik kneep mijn handen tot vuisten. Het was mijn schuld niet, het was nog maar net gebeurd. Ja, het was wel mijn schuld, ik deed het zelf, maar ik kon het niet eerder tegen hem zeggen. Niet veel eerder tenminste.
‘…in die winkel stond een prachtige vrouw achter de toonbank,’ ging Han door, ‘die steeds naar hem lachte…’
Ik had naar boven kunnen lopen toen hij zich aan het omkleden was. Of ik had het kunnen vertellen vóórdat ik de koffie inschonk.
‘…Die verkoopster wilde alleen iets verkopen, maar zijn vrouw dacht dat ze geïnteresseerd was in hém!…’ Han babbelde door, iets te snel, puur om de tijd op te vullen. Hij moest zo gaan rijden, anders zou hij in de file komen. Maar er was niets meer om mee te gaan rijden.

Hij nam de laatste slok van zijn koffie en zette de mok met een klap op tafel.
‘Zo! Tijd om te gaan. Wens me succes.’ Hij stond op.
‘Han, je zult helaas…’
‘Mijn winterjas aan moeten, ik weet het.’
‘Nee,’ zei ik, terwijl ik ook opstond, ‘ik bedoel… Ik heb net nog even een boodschap gedaan en…’
‘Laten we dat een andere keer bespreken, ik heb geen tijd meer,’ zei hij en hij wilde langs mij heen naar de gang lopen. Ik greep hem bij zijn mouw.
‘Han, de auto is stuk.’
Hij keek mij niet-begrijpend aan. Daarna viel zijn mond open.
‘Hoezo stuk?’ Zijn stem klonk hoog en er kwam afgrijzen op zijn gezicht. Ik slikte.
‘Ik heb hem in de prak gereden.’

De spanning op zijn gezicht werd nog intenser. Hij greep naar zijn haar en staarde langs mij heen, de ogen wijd open. Dat duurde even en ik zette mij schrap om de woede die zou komen. Toen verzachtte zijn uitdrukking en zijn blik wendde zich weer naar mij. Bezorgd keek hij mij aan.

‘Heb je een ongeluk gehad?’ vroeg hij. ‘Je bent toch niet gewond?’
‘Nee,’ antwoordde ik opgelucht, ‘maar de auto is total loss. Het spijt me echt enorm.’ Ik was verrast door zijn milde reactie. ‘Het was ontzettend stom. De melk was op en ik wilde nog gauw even naar de winkel voordat jij weg moest.’ Ik haalde diep adem. ‘Ik had te veel haast, reed iets te hard door die grote bocht in de Churchilllaan en raakte de stoeprand. Toen kon ik het stuur niet meer houden en klapte tegen de muur van de flat. Eigenlijk ging ik niet eens zo heel hard, de airbag klapte niet eens uit, maar de voorkant zat helemaal in elkaar.’
Han gaf me een knuffel.

‘Meidje toch,’ zei hij. Hij hield me stevig vast.
‘Ik dacht dat je boos zou zijn,’ zei ik. ‘Je promotie! O, Han, ik zou het zo erg vinden als het niet doorgaat!’
Han liet me los en keek weer even naar buiten. Daarna legde hij zijn hand op mijn arm.

‘Ik zal ze bellen dat ik later kom, dit is overmacht. Laten we maar hopen dat ze er niet te moeilijk over doen. Kom, laten we nog even gaan zitten en vertel me meer over het ongeluk.’
Hij ging weer op de bank zitten. Op dat moment kwam de zon door en deed zijn blonde haar glanzen, zijn stropdas straalde naar mij met levendige kleuren. Ik begon te vertellen.