Het was tien uur en in de grote keuken op de afdeling chirurgie druppelden de verpleegkundigen binnen voor de koffie. Er werd informatie uitgewisseld over patiënten, wat er straks eerst moest gebeuren, maar al gauw kwam het gesprek op het uitje dat het personeel had gehad afgelopen vrijdag. Het fonduen, de lekkere hapjes, de partners – sommigen hadden ze voor het eerst gezien – en het bowlen. Dat Marry daar toch zo goed in was geweest. En Chris helemaal niet! ‘Womanpower!’ riep Marry, die bij het koffieapparaat stond, en liet gekscherend haar spierballen zien. De enige man die erbij zat, Job, kon er wel om lachen.

‘En Chris begon er toen over, dat het kwam doordat zijn schoenen niet goed pasten!’ lachte Ingrid. Iedereen lachte mee, want het was echt een flauwe opmerking geweest, hij kon duidelijk niet tegen zijn verlies.
‘Bij de wijn had hij het er nog steeds over’, vertelde Naomi. ‘Hij was echt ontstemd, een beetje uit zijn evenwicht. Het lag blijkbaar erg gevoelig. Daarna begon hij heel erg op te scheppen.’
‘Compensatiegedrag!’ riep iemand.
‘Nee, dat is wat anders’, meende Marry.
‘Ja, hij had het over zijn Ferrari en zijn vakanties in Saint Tropez’, herinnerde Ingrid zich. Iedereen lachte weer.
‘Hij was aangeschoten’, wist Job.
‘Het was duidelijk flauwe onzin’, ging Naomi verder. ‘maar hij ging echt te ver! Weet je wat hij zei?’
Iedereen viel nu stil en sommigen bogen wat naar voren.
‘Hij zei dat Merel van Hanna zijn kind was!’
‘Nee!’ riep iemand.
‘Goh!’ riep een ander in verbazing.
‘Dat gaat echt te ver’, meende Job.
‘Hij zei: ze lijkt op mij’ hernam Naomi, ‘kijk maar eens goed, zei hij. Hij liet een foto van haar zien, die had hij in zijn zak.’

Er viel even een stilte.

‘En? Leek ze op hem?’ vroeg Marry.
Naomi nam een slok van haar koffie. ‘Ik weet het niet hoor’, antwoordde ze. ‘Als je het erin wíl zien misschien.’
‘Ziek dat hij met een foto van haar op zak loopt’, meende Ingrid. Ze stond op en schoof haar stoel aan. Anderen begonnen ook op te staan en pakten hun koffiekopjes.
‘Maar dan zou hij dus met Hanna moeten zijn geweest’, opperde iemand.
‘Ik zal het wel aan Hanna vragen’, zei Ingrid spottend. Zij was bevriend met Hanna en wilde het gerucht zo snel mogelijk uit de wereld helpen.
‘Chris komt vanmiddag’, zei Job, ‘ik zal aan hem vragen hoe hij terugkijkt op zijn opmerkingen over een collega.’

Maar Chris had die middag geen zin om erover te praten, ook al drong Job aan.

Hanna had net een paar dagen vrij. Omdat Ingrid het niet prettig vond dat iedereen wist dat Chris met een foto van de dochter van Hanna op zak liep behalve Hanna zelf, besloot ze ‘s avonds even naar haar toe te gaan om het haar te vertellen. Het was immers een absurde situatie.

Ze belde aan en de man van Hanna, Vincent, deed open.

‘Ingrid! Kom binnen!’ riep hij joviaal. Hij maakte een zwierig gebaar, terwijl hij een stap naar achteren deed. Hanna legde haar boek neer en gaf Ingrid een knuffel.
Ze dronken met zijn drieën koffie, kletsten wat, en daarna ging Vincent de deur uit naar de computerclub.
‘Wat is er?’ vroeg Hanna toen ze zag dat Ingrid ergens mee zat.
‘Ik zal het maar gewoon vertellen zoals het is’, begon Ingrid. ‘Onze collega Chris loopt met een foto van jullie Merel rond. Hij beweert dat hij de vader is.’ Ze verwachtte dat Hanna rustig zou ontkennen. Ze verwachtte dat Hanna haar hoofd zou schudden en zou zeggen dat Chris altijd al een rare was geweest, maar dat dit toch te ver ging. Maar in plaats daarvan viel Hanna stil, keek naar de grond en werd knalrood.

Toen stond Vincent ineens weer in de kamer. Blijkbaar was hij iets vergeten en zowel Hanna als Ingrid probeerden koortsachtig te peilen of hij iets gehoord had. Het was als het moment voor een botsing. De tijd vertraagde, maar de klap bleek onvermijdelijk.
‘Dus toch!’ viel hij kwaad uit. ‘Dus toch! Jij hebt altijd gezegd dat het kan gebeuren dat een kind niets van de vader heeft! Altijd heb ik me erover verwonderd dat ze ook niet een klein beetje op mij lijkt!’ Hij had zijn tas uit zijn handen laten vallen, keek verbijsterd en leek niet te weten wat te doen.

Op dat moment ging de bel weer, en ze zagen door het raam dat Chris voor de deur stond.
Ook dat nog. Deze avond leek voor het noodlot bestemd.
Vincent beende woedend naar de deur en smeet hem open. Hij greep Chris bij zijn kraag, sleurde hem naar binnen, en duwde hem tussen de jassen.
‘Dat jij hier durft te komen! Dat jij hier nog durft te komen! Ik maak je dood!’
Hij legde zijn hand om de keel van Chris. Maar Chris haalde uit en gaf Vincent een stomp in het gezicht. Die greep met beide handen naar zijn neus, waar bloed uit vloeide.
Hanna gilde en Ingrid riep: ‘Hou op! Hou op, dit heeft geen zin!’

Chris begon: ‘Dus zij heeft het al verteld, hè! Ik kwam hier om het te vertellen. Merel is mijn dochter! Ik pik het niet om voor gek versleten te worden op het werk, alleen omdat ik al die jaren zo discreet geweest ben! Ik trek het niet meer! Ik ben de vader en ik wil mijn dochter zien!’

Ingrid probeerde Chris ervan te overtuigen dat dit geen goed moment was om er verder over te praten, ze wilde hem mee naar buiten nemen. Maar Chris stribbelde tegen en het lukte pas om hem naar de gang te krijgen nadat ze hem ervan overtuigd had dat ze hem geloofde. En hij ging pas echt de deur uit, toen ze beloofd had dat ze later samen terug zouden komen.